คนตลาดเจ็ดเสมียนรุ่นเก่า มาร่วมสังสรรค์กันในงานเลี้ยงงานหนึ่งที่กลางตลาดเจ็ดเสมียน ปัจจุบันผู้อาวุโสทุกคนที่อยู่ในภาพ เสียชีวิตไปหมดแล้ว
ผมบอกให้ไอ้เหม่งไปเรียก ไอ้ธร กับพรรคพวกมาที่หลุมที่เราขุดนี้ พวกไอ้ธรและคนอื่นๆ มันก็เจอหลุมของมันเหมือนกันที่ทำท่าว่าจะมีเปลือกหอยเยอะแต่พอเอาออกมาจริงๆมีไม่กี่กาบเท่านั้นเอง ควานหาจนทั่วหลุมแล้วก็ไม่พบสักกาบ ต้องเปลี่ยนหลุมใหม่เรื่อยไป
ไอ้เหม่งบอกมันว่า ให้มาที่หลุมของเราเถอะมีเปลือกหอยเยอะ ขุดขึ้นมาเอาใส่กระสอบเท่าไรก็ไม่หมด จึงอยากให้มาเอาตรงนั้นดีกว่า
ไอ้ธร ไอ้โล ไอ้วี และอีกสองสามคนจึงย้ายมาที่หลุมที่ผมนั่งอยู่ในหลุมนั้น แต่ก็มีเด็กตลาดอีกหลายคนที่มาด้วยกัน ไม่ย้ายหลุมตามมาด้วยเพราะว่าหลุมของเขาก็พบกับเปลือกหอยมากอยู่แล้ว
ผู้เขียนกับไอ้ธร (สาธร วงษ์วานิช) เมื่อครั้งที่โตกันแล้วออกจากเจ็ดเสมียน สาธรมาเยี่ยมนายแก้วถึงบ้านพักของการรถไฟที่มักกะสัน
สามคนนั้นที่ย้ายมาที่หลุมที่ผมพบเปลือกหอยนั้น พอมาถึงได้เห็นแล้ว ก็ตาลุกทันที ไอ้ธรรีบถามผม
“เก้ว (มันเรียกชื่อผม) มึงพอแล้วหรือมาทั้งทีถ้ายังมีอีกก็เอาไปให้มากที่สุด จะได้คุ้มกับที่เรามาขุดกันเสียเหนื่อย “ ผมก็บอกว่า
“ ไม่พอก็ต้องพอโว้ยเสียดายว่ะ เอากระสอบมาแค่สองใบเท่านั้น แล้วพอตอนที่จะขนกลับนั้นก็เกิดปัญหาอีก”
“ปัญหาอะไรวะเก้ว” ไอ้โลถามผม ผมบอกว่า
“สองกระสอบนี้จะมีปัญญาซ้อนท้ายรถจักรยานไปหรือ” แล้วผมก็ส่ายหน้า เหมือนหนักใจจริงๆ
ไอ้วีสอดขึ้นมาบ้าง ในขณะที่ไอ้เหม่งนั่งมองรุ่นพี่ปรึกษากันตาเขม็ง
“ ไอ้เก้ว มึงก็โง่ฉิบหาย ทำไมมึงไม่คิดถึงรถสามล้อบ้างวะ กลับไปจ้างรถสามล้อมาบรรทุกเลย กูว่าสักสามกระสอบก็เอาไหวนะมึง “ ไอ้วีบอกผมพอมันพูดออกมาอย่างนี้ ปัญญาของผมก็เกิดกระจ่างขึ้นมาทันที
ไอ้โล (อโณทัย ไทยสวัสดิ์ ) ที่ป้ายสถานีรถไฟเจ็ดเสมียน ป้ายรุ่นเก่า
ในเวลานั้นรถสามล้อที่รับจ้างรับคนจากหัวหนอง (หนองบางงูเป็นทางเชื่อมเข้าไปตลาดเจ็ดเสมียน ) ไปที่ตลาดระยะทาง ๒ กิโลเมตรนั้น ก็เริ่มมีหลายคันแล้ว ในตอนนั้นค่าโดยสารเพียงคนละ ๑ บาทเท่านั้นเอง
โดยเฉพาะที่บ้านกำนันโกวิทนั้นมีอยู่ สองคัน เป็นของ ไอ้เล็ก (ยงยุทธ วงศ์ยะรา ) ๑ คัน และเป็นของ ไอ้นิด (ยุทธนา วงศ์ยะรา) อีก ๑ คัน สามล้อทั้งสองคันนี้ เป็นของสองคนพี่น้อง รับผู้โดยสารระหว่าง หัวหนอง กับตลาดเป็นประจำ
ในตอนเย็นๆเมื่อว่างจากการถีบสามล้อ พวกมันรวมทั้งเพื่อนๆเด็กตลาดเจ็ดเสมียนอีกหลายคน ไปออกกำลังเล่นกล้ามกันที่ไต้ถุนบ้านกำนัน กับเฮียตี๋ (จตุรงค์ วงศ์ยะรา) มันก็เอารถไปจอดไว้ที่บ้านพ่อมัน ทุกเย็น
บางวันถ้าไม่เล่นกล้าม ก็ไปเตะบอลหรือไปวิ่งเล่นกันที่สนามหน้าโรงเรียน
โรงเรียนวัดเจ็ดเสมียน (สัจจานุกูล) มีสนามกว้างใหญ่ มีคนไปนั่งเล่น วิ่งเล่น ในตอนเย็นทุกวัน
เมื่อผมคิดได้ดังนี้แล้วก็นับว่าหมดปัญหา เพราะว่าผมสามารถที่จะไปยืมรถสองคันนี้ คันใดคันหนึ่งได้เลย เพราะว่าผมกับสองคนนี้เป็นเพื่อนกันที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆที่ตลาดเจ็ดเสมียน
คิดได้ดังนี้แล้วผมก็เลยบอกไอ้เหม่งถึงความคิดของผมว่า ผมอยากจะไปเอารถสามล้อมาบรรทุก เปลือกหอยกาบ ๒ กระสอบนี้ แต่ในเวลานี้ให้ไอ้เหม่งมันเฝ้าเปลือกหอย ๒ กระสอบนี้ไว้ก่อน ผมจะขี่จักรยานย้อนกลับไปเอารถสามล้อของไอ้เล็ก จากที่บ้านกำนันมาบรรทุกเปลือกหอยของเรากลับไป
“ไอ้เหม่งมึงรออยู่นี่ก่อนก็แล้วกันนะ แล้วพอพี่เอารถสามล้อมาแล้ว เราก็กลับพร้อมกันเลยทีเดียว เข้าใจนะเหม่ง “
ไอ้เหม่งพยักหน้ารับรู้
ไอ้ธรบอกว่า “ก็ดีเหมือนกัน ถ้ามึงทำสำเร็จแล้ว บอกไอ้เล็กมันด้วยกูขอเช่าต่อเลยนะ ของกูก็สองกระสอบ ต้องอาศัยรถสามล้อเหมือนกันแหละวะ ”
เมื่อรู้เรื่องกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็จูงจักรยานของผมขึ้นไปบนถนน คร่อมแล้วถีบออกรถไปเลย เพราะว่าใจไปอยู่ที่รถสามล้อของไอ้เล็กแล้ว ก่อนออกรถมานั้น ผมสังเกตเห็น คนทยอยกันเข้ามาขุดเปลือกหอยกาบเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะแน่นบริเวณนั้นแล้ว
บ้านกำนันในสมัยนั้นเป็นบ้านไม้ยกสูง ข้างล่างโล่ง ใช้เป็นที่ทำการของกำนันด้วย
ผมปั่นจักรยานยิกๆอย่างเร็วเล่นเอาหอบ เพราะว่าอยากจะให้ถึงบ้านกำนันเร็วๆ เวลานั้นก็เกือบจะเที่ยงแล้ว ทีแรกยังคิดเลยว่าขุดเปลือกหอยกาบนั้น คงไม่นานหรอกก็ได้กลับบ้านแล้ว คงจะไม่ถึงเพลดีก็คงเรียบร้อย แต่ก็ผิดกับที่คิดไว้ เวลาล่วงเลยมาเกือบเที่ยงแล้วงานยังไม่สำเร็จเลย
เป็นห่วงไอ้เหม่งมันจะหิวข้าวจึงต้องเร่งปั่นจักรยาน ให้ถึงบ้านกำนันให้เร็วที่สุดระยะทางสองกิโลเมตร ไม่นานนักก็ถึงรีบเลี้ยวรถเข้าบ้านกำนัน มองเห็นรถสามล้อจอดเคียงกันอยู่สองคันก็ดีใจ คิดว่าเราก็เป็นคนโชคดีพอสมควร คิดอะไรก็ได้อย่างนั้น
ผมลงจากรถจักรยานได้ ก็รีบก้าวอาดๆ เข้าไปที่ไต้ถุนบ้านกำนันโกวิท เห็นไอ้เล็กมันนอนเล่นอยู่บนเก้าอี้หวาย ใกล้ๆกับที่เราเล่นกล้ามกันในบางวัน ที่ไต้ถุนนั้น
ไอ้เล็ก (ยงยุทธ วงศ์ยะรา)เห็นผมเดินตรงมาหามัน มันก็รีบผลุดลุกขึ้นนั่งทันที แล้วถามผมว่า
“ไอ้เก้วมึงไปไหนมาวะดูเหมือนรีบร้อนจังเลยนะมึงนี่”
“ก็มาหามึงนี่แหละ”
ผมบอกด้วยอาการเหนื่อยหอบ
“กูอยากจะเช่ารถสามล้อมึงสักเที่ยวหนึ่งว่ะ รถมึงว่างหรือเปล่าวะ กูจะเอารถไปบรรทุกเปลือกหอยกาบที่ท่ามะขามและให้มึงถีบไปให้ด้วย”
แล้วผมก็เล่าให้มันฟังตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วมันก็ว่า
“ตัวกูน่ะไม่ว่างเลยจริงๆประเดี๋ยวจะไปที่บ้านยายต่าง (เป็นคนเจ็ดเสมียนเก่าแก่รุ่นแม่) ที่บ้านใน หน้าสถานีรถไฟสักหน่อย เขามีงานไง มึงไม่รู้เหรอ”
ไอ้เล็กไม่ว่างผมก็หน้าเสียเมื่อได้ยินดังนั้น ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป ไอ้เล็กมันพูดว่า
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน มึงก็เอารถกูไปก็ได้”
“แล้วคนขี่ล่ะ” ผมถามมันอีก ไอ้เล็กมันบอกว่า
“ก็มึงขี่เองก็ได้นี่หว่าระยะทางแค่นี้เองไม่เห็นจะลำบากอะไรเลย เมื่อตอนที่กูเอารถไปจอดที่หน้าโรงเรียน กูเห็นมึงขี่รถกูเล่นทุกวันมึงก็ขี่ได้นี่หว่า มึงขี่ไปเองเถอะกูไม่เอาตังค์หรอก มึงเอาไปเลยเสร็จธุระของมึงแล้ว ก็ค่อยเอามาคืนกูที่บ้านนี่แหละ”
“เออเอาตามนี้นะขอบใจว่ะเพื่อน เสร็จธุระแล้วกูจะเอารถมาคืน รับรองว่าจะอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดเหมือนเดิม” ไอ้เล็กหัวเราะร่วนตามนิสัยของมัน
ที่จริงผมก็ขี่รถสามล้อนี่พอเป็นแล้วแหละ ผมขี่ของมันแทบทุกวันที่มันเอาไปจอดที่สนามหน้าโรงเรียนในตอนเย็นๆ ผมก็ขี่พอใช้ได้อยู่ มันจะไปยากอะไร
นายแก้ว ผู้เขียน ๗ มกราคม ๒๕๖๐